- |
-
مقایسه دو شیوه تمرینی بر سطوح ویسفاتین و مقاومت به انسولین زنان میانسال دارای اضافه وزن مبتلا به دیابت نوع 2
پذیرفته شده برای پوستر
شناسه دیجیتال (DOI): 10.22089/10thconf.2017.422
کد مقاله : 2673-10THCONF
نویسندگان
1دانشجو دکتری- فیزیولوژی ورزش دانشگاه شهرکرد
2کارشناسی ارشد . فیزیولوژی ورزش
3دانشگاه شهرکرد-دانشکده ادبیات-گروه تربیت بدنی- عضو هیات علمی
چکیده
مقدمه: ویسفاتین آدیپوکین جدیدی است و از جمله ویژگی مهم ویسفاتین عامل تنظیم‌گر سیستم ایمنی بوده که در پاتوفیزیولوژی مقاومت به انسولین در افراد چاق و مبتلا به دیابت نوع 2 نقش دارد. بین چاقی، مقاومت به انسولین و آدیپوکین‌های مرتبط با متابولیسم چربی و کربوهیدرات ارتباط وجود دارد.این پژوهش با هدف مقایسه دو شیوه تمرینی بر سطوح ویسفاتین و مقاومت به انسولین زنان میانسال دارای اضافه وزن مبتلا به دیابت نوع 2 صورت گرفت.
روش شناسی: 52 نفر از زنان مبتلا به دیابت نوع 2 (سن 45 تا60 سال) به‌طور داوطلبانه در تحقیق حاضر شدند و بر اساس مقادیر هموگلوبین گلیکوزیله (HbA1c) در سه گروه تمرین همزمان قدرتی-استقامتی (17نفر) و تمرین شدید تناوبی (17 نفر) و کنترل (18 نفر) قرار گرفتند. گروه ترکیبی قدرتی-استقامتی به مدت 12 هفته، سه جلسه در هفته تمرین استقامتی با 60 درصد حداکثر ضربان قلب (MHR) و دو جلسه در هفته تمرین مقاومتی با 70 درصد یک تکرار بیشینه (1-RM) انجام دادند. گروه تمرین شدید تناوبی سه جلسه تمرین در هفته 4 تا10 تکرار آزمون وینگیت 30 ثانیه‌ای بر روی ارگومتر را با حداکثر تلاش انجام دادند.
یافته ها: بدنبال مداخلات تمرینی مختلف در ویسفاتین، تفاومت معنی‌داری در گروه تمرین تناوبی شدید (0/003=p) و (0/001=p) ترکیبی مشاهده شد. همچنین تمرین تناوبی شدید (0/001=p) و همزمان قدرتی-استقامتی(0/001=p) اثری معنی‌داری بر انسولین و مقاومت به انسولین کاهش معنی‌داری داشت.
بحث و نتیجه گیری: بر اساس یافته‌های این مطالعه، تمرینات اینتروال سرعتی شدید تاثیر بیشتری برای بهبود سطوح سرمی ویسفاتین، گلوکز خون، انسولین ناشتا، مقاومت به انسولین در زنان دیابت نوع 2 دارد. این نوع مداخله تمرینی می‌تواند به عنوان یک شیوه تمرینی مؤثر برای درمان و بهبود شرایط زنان مبتلا به دیابت نوع 2 توصیه شود.
روش شناسی: 52 نفر از زنان مبتلا به دیابت نوع 2 (سن 45 تا60 سال) به‌طور داوطلبانه در تحقیق حاضر شدند و بر اساس مقادیر هموگلوبین گلیکوزیله (HbA1c) در سه گروه تمرین همزمان قدرتی-استقامتی (17نفر) و تمرین شدید تناوبی (17 نفر) و کنترل (18 نفر) قرار گرفتند. گروه ترکیبی قدرتی-استقامتی به مدت 12 هفته، سه جلسه در هفته تمرین استقامتی با 60 درصد حداکثر ضربان قلب (MHR) و دو جلسه در هفته تمرین مقاومتی با 70 درصد یک تکرار بیشینه (1-RM) انجام دادند. گروه تمرین شدید تناوبی سه جلسه تمرین در هفته 4 تا10 تکرار آزمون وینگیت 30 ثانیه‌ای بر روی ارگومتر را با حداکثر تلاش انجام دادند.
یافته ها: بدنبال مداخلات تمرینی مختلف در ویسفاتین، تفاومت معنی‌داری در گروه تمرین تناوبی شدید (0/003=p) و (0/001=p) ترکیبی مشاهده شد. همچنین تمرین تناوبی شدید (0/001=p) و همزمان قدرتی-استقامتی(0/001=p) اثری معنی‌داری بر انسولین و مقاومت به انسولین کاهش معنی‌داری داشت.
بحث و نتیجه گیری: بر اساس یافته‌های این مطالعه، تمرینات اینتروال سرعتی شدید تاثیر بیشتری برای بهبود سطوح سرمی ویسفاتین، گلوکز خون، انسولین ناشتا، مقاومت به انسولین در زنان دیابت نوع 2 دارد. این نوع مداخله تمرینی می‌تواند به عنوان یک شیوه تمرینی مؤثر برای درمان و بهبود شرایط زنان مبتلا به دیابت نوع 2 توصیه شود.
کلیدواژه ها
موضوعات
Title
Compare two training methods on Visfatin levels and insulin resistance in middle-aged women with overweight and type 2 diabetes
Authors
Mahdi Ghafari, Mahmoud Asadi Gandomani, Ebrahim Banitalebi
Abstract
Introduction: Visfatin is a new Adipokine and regulator of the immune system. Visfatin implicated in insulin resistance in obese persons with type 2 diabetes. There is a relationship between obesity, insulin resistance and Adipokine related to lipid metabolism. The aim of this study was to compare two training methods on Visfatin levels and insulin resistance in middle-aged women with overweight and type 2 diabetes.
Methodology: 52 overweight type 2 diabetic female patients (age 45-60 years old and fasting blood glucose≥126 mg/dl (7.0 mmol/l)) were assessed for eligibility. Participants were assigned to intense interval training group (N=17), concurrent resistance-endurance training group (N=17) and control group (N=18). The combined strength-endurance group did 12 weeks, three sessions per week endurance training with 60% of maximal heart rate and two session resistance training with 70% 1-RM. Intense interval training group did three session per week of 4-10 repetition of all out 30 seconds Wingate on ergometer were included 10 weeks of concurrent resistance-endurance training and intense interval training.
Results: Following of different training interventions, observed levels of Visfatin and serum insulin and insulin resistance index significantly decreased in both training groups (p<0.01).
Discussion: The interval intensive training affects the levels of blood Visfatin, and insulin resistance in the middle-aged women with Type 2 diabetes, more than combined endurance-resistance training.
Methodology: 52 overweight type 2 diabetic female patients (age 45-60 years old and fasting blood glucose≥126 mg/dl (7.0 mmol/l)) were assessed for eligibility. Participants were assigned to intense interval training group (N=17), concurrent resistance-endurance training group (N=17) and control group (N=18). The combined strength-endurance group did 12 weeks, three sessions per week endurance training with 60% of maximal heart rate and two session resistance training with 70% 1-RM. Intense interval training group did three session per week of 4-10 repetition of all out 30 seconds Wingate on ergometer were included 10 weeks of concurrent resistance-endurance training and intense interval training.
Results: Following of different training interventions, observed levels of Visfatin and serum insulin and insulin resistance index significantly decreased in both training groups (p<0.01).
Discussion: The interval intensive training affects the levels of blood Visfatin, and insulin resistance in the middle-aged women with Type 2 diabetes, more than combined endurance-resistance training.
Keywords
Type 2 diabetes, Intense interval training and concurrent training, Insulin resistance, Visfatin