- |
-
ارتباط بین اهمال کاری و توانمندی روانشناختی در بین اعضای هیات علمی تربیت بدنی
پذیرفته شده برای پوستر
شناسه دیجیتال (DOI): 10.22089/10thconf.2017.681
نویسندگان
1هیات علمی- دانشگاه شهید مدنی آذربایجان
2دانشجو، دانشگاه ارومیه
چکیده
مقدمه: اهمال‌کاری سازمانی به تاخیر انداختن هدفمند شروع وظایف یا تکالیف مختلف شغلی است. از دیدگاه سازمانی اهمال‌کاری، مانع رشد بهره‌وری و خلاقیت بوده و در محیط کار به گونه های متفاوتی تجلی پیدا می کند. ه‍دف پ‍ژوه‍ش حاضر بررسی ارتباط بین اهمال کاری و توانمندی روانشناختی در بین اعضای هیات علمی تربیت بدنی بود.
روش شناسی: جامعه آماری شامل کلیه اعضای هیات علمی رشته تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشگاه های استان آذربایجان شرقی بود که از بین آنان تعداد 54 نفر به صورت تصادفی به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. از پرسشنامه اهمال کاری بدیع، وظیفه دار و ساعدی (1385) و پرسشنامه توانمندی روانشناختی اسپریتزر و میشرا (1988) برای جمع‌آوری داده‌های مورد نیاز تحقیق استفاده شد. از آزمون t مستقل و تحلیل واریانس یک راهه برای مقایسه بین گروه‌ها و از آزمون ضریب همبستگی پیرسون برای بررسی رابطه بین متغیرها استفاده شد.
یافته ها: تجزیه و تحلیل داده‌ها نشان داد که میانگین امتیاز پرسشنامه اهمال‌کاری برابر 9/62±66/44 است و میانگین امتیاز برای پرسشنامه توانمندی روانشناختی 8/02±58/16 به دست آمد. بررسی روابط بین اهمال‌کاری و توانمندی روانشناختی و خرده مقیاس‌های آنها مشخص کرد که بین اهمال‌کاری و توانمندی روانشناختی ( r=-0/368)(p=0/006) و ابعاد شایستگی و خودمختاری آن رابطه معنی‌دار منفی وجود دارد. همچنین بین توانمندی روانشناختی و ابعاد اهمال کاری شغلی اختصاصی و اهمال کاری اهمیت امور زندگی نیز رابطه معنی‌دار منفی وجود دارد. در ضمن بین برخی از خرده مقیاس‌های آنها نیز روابط معنی‌دار منفی مشاهده شد.
بحث و نتیجه گیری: بر اساس نتایج تحقیق میانگین امتیازات مربوط به اهمال‌کاری به صورت معنی‌داری پایین تر از مقدار متوسط فرضی بود و میانگین امتیازات مربوط به توانمندی روانشناختی به صورت معنی‌داری بالاتر از مقدار متوسط فرضی بود. تفاوت در امتیازات اهمال‌کاری و توانمندی روانشناختی و خرده مقیاس‌های آنها با در نظر گرفتن وضعیت تاهل، مدرک تحصیلی و رتبه دانشگاهی آزمودنی‌ها و نوع دانشگاه محل خدمت اعضای هیات علمی معنی‌دار نبود (0/05≤p). بین اهمال‌کاری، توانمندی روانشناختی و ابعاد آنها رابطه معنی‌دار منفی وجود داشت (0/006=p)، به عبارت دیگر با افزایش توانمندی روانشناختی میزان اهمال‌کاری کاهش می‌یابد. یافته‌ها نشان دهنده آن است که اساتید تربیت بدنی دانشگاه در رفتار‌های خود به صورت نسبتا مناسبی از اهمال‌کاری اجتناب کرده و لحاظ توانمندی روانشناختی در وضعیت مناسبی به سر می‌برند.
روش شناسی: جامعه آماری شامل کلیه اعضای هیات علمی رشته تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشگاه های استان آذربایجان شرقی بود که از بین آنان تعداد 54 نفر به صورت تصادفی به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. از پرسشنامه اهمال کاری بدیع، وظیفه دار و ساعدی (1385) و پرسشنامه توانمندی روانشناختی اسپریتزر و میشرا (1988) برای جمع‌آوری داده‌های مورد نیاز تحقیق استفاده شد. از آزمون t مستقل و تحلیل واریانس یک راهه برای مقایسه بین گروه‌ها و از آزمون ضریب همبستگی پیرسون برای بررسی رابطه بین متغیرها استفاده شد.
یافته ها: تجزیه و تحلیل داده‌ها نشان داد که میانگین امتیاز پرسشنامه اهمال‌کاری برابر 9/62±66/44 است و میانگین امتیاز برای پرسشنامه توانمندی روانشناختی 8/02±58/16 به دست آمد. بررسی روابط بین اهمال‌کاری و توانمندی روانشناختی و خرده مقیاس‌های آنها مشخص کرد که بین اهمال‌کاری و توانمندی روانشناختی ( r=-0/368)(p=0/006) و ابعاد شایستگی و خودمختاری آن رابطه معنی‌دار منفی وجود دارد. همچنین بین توانمندی روانشناختی و ابعاد اهمال کاری شغلی اختصاصی و اهمال کاری اهمیت امور زندگی نیز رابطه معنی‌دار منفی وجود دارد. در ضمن بین برخی از خرده مقیاس‌های آنها نیز روابط معنی‌دار منفی مشاهده شد.
بحث و نتیجه گیری: بر اساس نتایج تحقیق میانگین امتیازات مربوط به اهمال‌کاری به صورت معنی‌داری پایین تر از مقدار متوسط فرضی بود و میانگین امتیازات مربوط به توانمندی روانشناختی به صورت معنی‌داری بالاتر از مقدار متوسط فرضی بود. تفاوت در امتیازات اهمال‌کاری و توانمندی روانشناختی و خرده مقیاس‌های آنها با در نظر گرفتن وضعیت تاهل، مدرک تحصیلی و رتبه دانشگاهی آزمودنی‌ها و نوع دانشگاه محل خدمت اعضای هیات علمی معنی‌دار نبود (0/05≤p). بین اهمال‌کاری، توانمندی روانشناختی و ابعاد آنها رابطه معنی‌دار منفی وجود داشت (0/006=p)، به عبارت دیگر با افزایش توانمندی روانشناختی میزان اهمال‌کاری کاهش می‌یابد. یافته‌ها نشان دهنده آن است که اساتید تربیت بدنی دانشگاه در رفتار‌های خود به صورت نسبتا مناسبی از اهمال‌کاری اجتناب کرده و لحاظ توانمندی روانشناختی در وضعیت مناسبی به سر می‌برند.
کلیدواژه ها
موضوعات
Title
Relation between procrastination with empowerment among physical education faculty members
Authors
Yousef Yavari, Kobra Talkhi
Abstract
Introduction: The study examined relationship between procrastination and psychological empowerment among physical education faculty members.
Methodology: The study population included all Physical Education and Sport Sciences faculty members of East Azarbaijan Province universities, among which 54 members randomly were selected as the samples. Procrastination and psychological empowerment questionnaires were used to collect the required data. To analyze data independent t-test and ANOVA were used to compare groups and Pearson correlation coefficient was used for the relationship between variables at p≤0.05 level.
Results: Data analysis showed that the mean score procrastination questionnaire was 64.44±9.62 and the average rating for psychological empowerment questionnaire 58.16±8.02 respectively. Surveying relationship between procrastination and psychological empowerment and its subordinates showed that, there is negative significant relationship between procrastination and psychological empowerment (r=0.368, p= 0.006) and competence and autonomy dimensions. The relationship between psychological empowerment and job-specific negligence and aspects life important dimensions are negatively correlated. In addition, some subscales were also significantly correlated negatively.
Discussion: Based on the results the mean score of procrastination was significantly lower than the average value and the mean score of psychological empowerment was significantly higher than the average score. The differences in scores of procrastination and psychological capabilities and their subordinates with regard to faculty members' marital status, academic degree and academic rank and the kind of university were not significant (p≥0.05). Procrastination, psychological empowerment and their subordinates were negatively correlated (p=0.006), in other words the procrastination reduces by psychological empowerment increasing. Results indicate that physical education teachers and Sport Sciences faculty members avoid procrastination in their behaviors and also are in a good state of psychological empowerment.
Methodology: The study population included all Physical Education and Sport Sciences faculty members of East Azarbaijan Province universities, among which 54 members randomly were selected as the samples. Procrastination and psychological empowerment questionnaires were used to collect the required data. To analyze data independent t-test and ANOVA were used to compare groups and Pearson correlation coefficient was used for the relationship between variables at p≤0.05 level.
Results: Data analysis showed that the mean score procrastination questionnaire was 64.44±9.62 and the average rating for psychological empowerment questionnaire 58.16±8.02 respectively. Surveying relationship between procrastination and psychological empowerment and its subordinates showed that, there is negative significant relationship between procrastination and psychological empowerment (r=0.368, p= 0.006) and competence and autonomy dimensions. The relationship between psychological empowerment and job-specific negligence and aspects life important dimensions are negatively correlated. In addition, some subscales were also significantly correlated negatively.
Discussion: Based on the results the mean score of procrastination was significantly lower than the average value and the mean score of psychological empowerment was significantly higher than the average score. The differences in scores of procrastination and psychological capabilities and their subordinates with regard to faculty members' marital status, academic degree and academic rank and the kind of university were not significant (p≥0.05). Procrastination, psychological empowerment and their subordinates were negatively correlated (p=0.006), in other words the procrastination reduces by psychological empowerment increasing. Results indicate that physical education teachers and Sport Sciences faculty members avoid procrastination in their behaviors and also are in a good state of psychological empowerment.
Keywords
Procrastination, psychological empowerment, faculty, Physical education